MAŁŻEŃSTWO ELENY KAZAKOW Z WASILIJEM POGODINEM
Ślub Wasilija W. Pogodina z Eleną S. Kazakową odbył się 14 lipca 1814 r. w cerkwi Symeona i Anny, tej samej, w której potajemnie wzięli ślub Praskowia Kowaliewa z hrabią Szeremietiewem. W księgach parafialnych tytułowano pana młodego jako „tytularnego doradcę ministra policji Wasilija Wasilijewicza Pogodina”. Świadkami zaślubin byli m.in. Paweł F. Malinowski, wychowawca młodego hrabiego Dymitra N. Szeremietiewa i przyjaciele z teatru.
Po ślubie Elena ze swoimi synami opuściła Fontanny Dom. Pogodinowie zamieszkali w wynajętym domu w parafii Objawienia Pańskiego Katedry Marynarki Wojennej. W Sankt Petersburgu urodziła się 11 stycznia 1815 r. ich córka Aleksandra – przyszła sukcesorka majoratu osieckiego. Jej matką chrzestną była Tatiana Szłykowa. Wasilij i Elena mieli jeszcze dwóch synów, którzy na wzór ojca robili karierę wojskową: Wasilija (1816–1854) i Nikołaja (1817–1848).
Wasilij W. Pogodin (młodszy) pozostawał w służbie jako sekretarz kancelarii Ministerstwa Marynarki, nieżonaty, zmarł w wieku 38 lat na puchlinę wodną. Nikołaj W. Pogodin służył w marynarce w stopniu lejtnanta kaspijskiej flotylli w astrachańskim porcie, również nieżonaty. W 1848 r. przebywał na kuracji w wojskowym szpitalu w Astrachaniu, gdzie zmarł na szkorbut.
W latach 30. XIX w. rodzina Pogodinów zamieszkała w kamienicy przy ul. Targowej 5 (obecnie Союза Печатниковa). W 1824 r. w czasie wielkiej powodzi w Sankt Petersburgu w kamienicy tej mieszkali znani pisarze i dekabryści Aleksander Gribojedow (1795–1829) [1] i Aleksander Odojewski (1802–1829) [2]. Gribojedow wówczas omal nie utonął.
Elena zmarła 18 kwietnia 1829 r. w wieku 49 lat i została pochowana na cmentarzu prawosławnym przy Troicko-Siergijewskiej Pustelni koło Sankt Petersburga (ros. кладбище Троице-Сергиевой Приморской пустыни в Стрельне [Санкт-Петербург]). Na tym cmentarzu pochowanych jest wielu przedstawicieli znakomitych rodów carskiej Rosji (Potiomkinów, Szeremietiewów, Strogonowów, Kutuzowów, Zubowów, Gorczakowów, Suworowów i in.). Grób Pogodinów nie zachował się.
W latach 1826–1828 Pogodin przebywał w Moskwie, gdzie jako adiutant generała Stiepana Striekałowa uczestniczył m.in. w pracach komisji badającej malwersacje finansowe przy budowie cerkwi Chrystusa Zbawiciela (później zburzonej przez bolszewików). W 1828 r. powierzono Pogodinowi kierowanie komisją do spraw nadużyć przy zaopatrzeniu armii. Odegrał wówczas dość niechlubną rolę w jednej z większych afer tego czasu oskarżając głównego dostawcę armii Wasilija W. Wargina (1791–1859), kupca i fabrykanta, pierwszego rosyjskiego monopolistę (dzisiaj byłby to rosyjski oligarcha).
Po historii z Warginem przełożeni Pogodina docenili jego dyspozycyjność, „za rzetelną służbę i precyzyjne wykonanie powierzonych mu instrukcji” w 1828 r. został podniesiony do 5 rangi (cywilny odpowiednik – radca stanu) z tytułem „Wasze wysokorodie” (ros. Ваше высокородие) [3]. Otrzymanie wysokiej rangi dawało prawo zdobycia szlachectwa (najpierw osobistego, przy wyższych rangach – dziedzicznego), awans na 4 szczebel umożliwiał dostęp do cara (audiencje).
W latach 1828–1830 Pogodin brał udział w wojnie turecko-rosyjskiej. Trafił tam do sztabu 2 Armii feldmarszałka Iwana Dybicza operującej w Mołdawii, na Wołoszczyźnie i w Rumelii, a w połowie 1829 r. pod Adrianopol (obecnie Edirne w północno-zachodniej Turcji). Na Bałkanach trwała wówczas epidemia cholery i Pogodin został powołany na członka komitetu zwalczającego epidemię oraz członka Komitetu ds. Budowy Szpitali i Koszar, a od 3 września 1830 r. pełnił również obowiązki generała-intendenta 2 Armii. Zyskał opinię człowieka rzutkiego i zapobiegliwego.
Po wybuchu powstania listopadowego car Mikołaj I powierzył pacyfikację rewolty 2 Armii feldmarszałka Iwana Dybicza. Na początku 1831 r. generał Pogodin wraz z armią wkroczyli na teren Królestwa Polskiego. Ale to już inna historia.
[1] Gribojedow Aleksander Siergiejewicz (1795–1829) – rosyjski dramaturg i poeta, dyplomata. Uczestnik wojny napoleońskiej w 1812 r. Współpracownik dekabrystów, za co został aresztowany w 1826 r. i zwolniony z braku dowodów. Zamordowany w Teheranie. Autor komedii m.in. Mołodyje suprugi, Mądremu biada, Student.
[2] Odojewski Aleksandr Iwanowicz (1802–1839) – książę, poeta rosyjski, członek Tajnego Stowarzyszenia Północnego Dekabrystów. Za udział w powstaniu 1825 r. skazany na 8 lat syberyjskiej katorgi. W 1837 r. wcielony do wojska jako szeregowiec i zesłany na Kaukaz, gdzie zmarł. Autor refleksyjnych liryk, poematów historycznych, a także ody na cześć powstania listopadowego w Polsce.
[3] Tabela rang (ros. Табель о рангах) – jednolity, skodyfikowany system hierarchii służbowej w Rosji, wprowadzony w 1722 r. przez cara Piotra I Wielkiego, obowiązywał do 1917 r. Tabela rang obejmowała 14 klas (rang), na które mogli awansować urzędnicy i oficerowie niezależnie od pochodzenia. Kwalifikacja do klas od 1 do 5 wymagała osobistej zgody cara; po osiągnięciu 4 rangi przyznawano szlachectwo osobiste, a po uzyskaniu kolejnych szlachectwo dziedziczne.
